علی مهدیان
مهدیان خاش دیوان وه ویشته از چیتا سال همت هکرده و ون دله هیزارتا ویشته بیت بنویشته. وه این بیت‌ها ره به سبک قدیمی اشعار ایرون بنویشه که وشون دله غزل، قصیده، دوبیتی و هم پیدا وونه.[۱]
علی مهدیان
|
علی مهدیان تتا کتاب صدای آشنا، پدیار (جنگل)، رودها و سرودها ره خاش جه یادگار بشته.[۱][۲]
اشعار
دچییناین بـِن اتا ونه شعر که صفحه 82 ون کتاب دله به نوم پدیار (جنگل) بنویشتو ره ویندِنی:[۲]
مازندرون
| مازندرون ته چنده قشنگی فدای ته | اشنومبه هر کوجه، همه جا من صدای ته | |
| مه دل جدا نونه ته جه هر کوجه بورم | انه مه گوش صدای خوش آشنای ته | |
| هر جا ره هارشم، همه جا سبزه هستو کوه | دوست دارمه دوست دوندی و دونده خدای ته | |
| از رامسر بهیر و برو تا کلاله دشت | هرجا پر هسته صحبت مهر و وفای ته | |
| دریای ته وسیع چو دل های بی دلان | ای من فدای خاک ته، آب و هوای ته | |
| اون کوه و جنگل ته مه تاج سره هاپرس | مه آب چشم هی انه از چشمه های ته | |
| اوّل ته بهتر هسته از آخر برو هاپرس | تن ابتدای ته، جان انتهای ته | |
| دل های رفتگان ته، ویندی چو مشعله | از دشت ها برون کفنه لاله های ته | |
| افرای ته بمثل قد و قامت جوان | ای من بنازم اُن تن و قدّ رِسای ته | |
| هر شاخه دست و پای یکی ماه صورته | هر سبزه موی و کاکلِ رعنا لقایِ ته | |
| هر ویشه‌ی ته مسکن شوکا بی‌یه ولی | امروز بوردنه همه از ویشه های ته | |
| بشنو صدای زنگوله و مرغ و دارتوکن | از جنگل ته هسته و اینم صدای ته | |
| اون های هوی گالش و فریادِ للـه‌وا | ای من اسیر کوه و لره جوندکای ته | |
| مازندرون من، وطن من، صدای من | جانی که دارمه کومبه فدا از برای ته | |
| فریاد مهدیان نِنه ته گوش و نشنونی | راضی‌مه ای عروس وطن بر رضای ته |
یا این شعر که صفحه 42 همون کتاب دله دره:
دل بی قرار
| دل بی‌قرار و چشم به‌راه هستمه ته وه | رسوا میون خلق خدا هستمه ته وه | |
| بی‌صدا بی‌مه، نداشتمه بی ته گپ و سخن | من خوشِ سایه ها جه جدا هستمه ته وه | |
| ته دل خوشه، اگر که خوانی بشنوئی صدا | من سازمه، صدامه، نوا هستمه ته وه | |
| ای بی وفا، ندارمه به دل راحت و قرار | دوندی که عشق و مهر و وفا هستمه ته وه | |
| دردی ندّانی از غم دوری به دل چه خب | اگر ته درد دانّی دوا هستمه ته وه | |
| در وقت پیری و کمر پیچ بخوارده روز | بسوته چوی خشک عصا هستمه ته وه | |
| ناله نکن که فصل تابستون بی‌یموئه | اُن شور و حال و آه و صدا هستمه ته وه | |
| پس مهدیان به شعر محلّی غزل گونی | هرچه گونی بهو که دعا هستمه ته وه |
وه این کتاب ره با همراهی جهانگیر نصر اشرفی چاپ هکرده.[۲]
منابع
دچی‌ین- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ ویکی‌پدیای کارزنون، «مختصری از استاد علی مهدیان»، فارسی ویکی‌پدیا، آزاد دانشنومه، دله. (هارشی‌یه بَیی 20 مرداد 1403).
- ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ ۲٫۲ مهدیان، علی و جهانگیر نصری‌اشرفی. پدیار (جنگل). بهشهر: خانه سبز. ۱۶۰. ISSN ۹۷۸۹۶۴۹۱۱۳۱۰۴.