محمدعلی داوری

محمدعلی داوری (بزائه‌ی ۱۲۵۸ ق. - بمرده‌ی ۱۳۰۸ ق.) اتا مازرونی شاعر بی‌یه، ونه تیر و تِبار اَشرِفی بینه ولی وه ساری دله گَت بَیّه. وه سه‌تا ریکا وَچه داشته که هرسه‌تا نوم ره سلیمون بی‌یِشته. ونه آخرین ریکا، سلیمون ثانی بی‌یه که «حشمت» تخلص جه شعر گاته. داوری ِدیوان پنجاه هزار بیت دانّه. این شعر ره نمونه وسّه یارمی که وه مازرون ِخشکسالی وسّه بائوته:

کامسال زعفران چرد از کوهسار کبک		واینک صدای قهقهۀ او به کوهسار
جزو سرو را که بود قبا از حریر سبز		اشجار سلب شده زربفت و زرنگار
دهقان به چشم تر نگران بر به کشت خشک		چون مادران شفق بر طفل شیرخوار
قلت بر آب چشمۀ دهقان چو راه زد		طغیان آب چشم فرو بسته رهگذار
«تالار» خشک گشت چو دوزخ به التهاب		خشکیده‌تر از «هراز» از او صد هزار بار
نرگس شکفت از بن «بابل» چو چشم دوست		سنبل دمید از تک «تجن» چو زلف یار
در ماتم «نکا» بنشسته «سیاهرود»		بی چشم‌تر ز گردش چرخ سیاه‌دار
بر هر کنار مردم در جستجوی آب		وز مردمان چشم روان چشمه بر کنار

منابع

• نوری، نظام‌الدین. تاریخ ادبیات و فرهنگ مازندران. زهره، ۱۳۸۰. ۶۶۳ تا ۶۷۱.