نعیمی
فضلالله نعیمی استرآبادی که وه ره نعیمی گتنه، (۷۴۰ قمری طبرستان، استرآباد - ۷۹۶ یا ۷۹۸ قمری آذربایجون، گنجه) شاعر، عارف و صوفی بییه که حروفیه فرقه ره بساته و شه مخصوصِ پهروون ره رمبش دمبدا. وه شه کتابون ره ویشته طبری زوون جا نوشته و اتی گرگانی لهجه داشته. ونه بتترین کتابون محبت نومه، جاودان نومه و نوم نومه هستنه.[۲] نعیمی وسّه اهل حق خله احترام قائل هستنه و وه ره شاه فضل یا شاه فضل ولی ونگ کنّه.[۳] نعیمی ِپهروون خله آناتولی و قفقاز ِاسلامی رمبشئون سر تأثیر داشتنه و خِدی وشون تا صفویه و قاجار گدر، ایران دله هم دینه.[۴]
نعیمی
|
زندگی
دچیینفضلالله نعیمی ۷۴۰ قمری، زمونی که تیمور گورکانی خاسته منطقه دله کور-کاشم هاکنه، استرآباد (گرگان) دله دنیا بموئه.[۳] ونه پییر نوم ابومحمد عبدالرحمان جلالالدین بییه که استرآباد دله قاضیالقضات بییه. وه شه پییری ارث ره ول هاکرده و اتا گوشه هکته و فقیری سر کرده و درویش بیّه؛ همینسه وه ره حلالخور لقب هدانه. ونه نمونه ابراهیم ادهم بییه و ونه واری، شه لباس ره دشندییه و گالشی لباس تن هاکرده.[۴] اتکه بگذشته، بورده ملهگردی و سفر و تا اصفهان و اَی تبریز بورده و اونجه «علوم خفیه» یاد بیته که علم اعداد، جفر، علم اسماء و علم حروف ره شامل بییه.[۲] فضلالله نعیمی کمکم پهروون پیدا هاکرده و ونه کار جایی بکشییه که تیمور ره دعوت هاکرده که ونه پهروو بوو ولی تیمورِ ریکا، میرانشاه، ونجه چپ بیّه و بورده وه ره بکوشته. ونه سر و تن ره سیوا هاکردنه و سیوا-سیوا تش بزونه.[۵]
کتابون
دچیین- جاودان نومه: ونه مهمترین کتاب بییه که گرگانی لهجه جه بنویشته. اینتا کتاب شه دِ بخش داشته که جاوداننامه کبیر و جاوداننامه صغیر گتنه.
- انفس و آفاق: ونه فارسی بنویشت کتاب بینه
- عرفنامه
- نوم نامه: اینتا کتاب مازرونی زوون جه بییه
- محبت نامه: اینتا هم مازرونی بییه
- عرشنامه
- دیوان[۲]
منابع
دچیین- ↑ "ایرانیکا" (انگلیسی جه). دانشگاه کلمبیا. ۱۹۸۲. Retrieved 28 February 2017.
{{cite web}}
: Check date values in:|access-date=
و|date=
(help) - ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ ۲٫۲ شبکه اینترنتی آفتاب، سیدشاه فضلالله حروفی نعیمی استرآبادی، نوشتهشده در ۲۲ شهریور ۱۳۸۵؛ بازدید در ۱۰ خرداد ۱۳۹۵.
- ↑ ۳٫۰ ۳٫۱ دلفانی، سیاوش، عالی قلندر و شاه فضل ولی، به انضمام تعلیقات تاریخ مشعشعیان، تهران: منشور امید، چاپ یکم: ۱۳۸۴؛ ص ۱۸.
- ↑ ۴٫۰ ۴٫۱ باستانی پاریزی، محمدابراهیم. کاسه کوزه تمدن. تهران: علم، ۱۳۸۲. ۱۳۳. شابک ۹۶۴-۴۰۵-۱۱۱-۴.
- ↑ ریحانهالأدب، ج 6، ص 219، برابر سال 1402 م.