زرین‌قلم

زرین‌قلم که ونه راستی نوم حسین بی‌یه (بزائه‌ی ۱۲۴۶ - بمرده‌ی ۱۳۱۱ ه‍.ش.) اتا ساروی شاعر نوم بی‌یه که مازرونی زوون جه طنز ِشعر گاته و فارسی جه هم ات‌سری شعر دانّه. فی‌المثل این شعر دله که فُکاهی هسته، گِلِکی و فارسی ره قاطی-پاتی دَراِشنی‌یه و اینتی بائوته:

باز شد وقت غروب و زدن موزیکا		سال ژاندارم و نوای تفک و شلیکا
یک و دو گفتن سر کرده ژاندمریها		گوش ته با تله گونِد نِه تفکیکا
شازده فرمانده چوینه به سرش پوستی کِلاه		مونِد نِ همچو گوزنگو سرگی پندیکا
اَنده از ترس تن اسلحه دستی نزوئه		ونه قنداق تفنگ بزوئه لمبیکا
اَمه خون و تِنِه گوشت و ونه قلیمون نهار		پی شمشیر و تفک بورده سوی باژیکا
ونه بی‌حسی و تن‌پروری و سستی و رأی		اَنده هسته که گودار و جوگی و نه دیکا
آمه دل خش که هدامی همه سرمایه خویش		ولی نیروی وطن خط شدن اجیکا
ونه دل خش که به ساری هسته سرکرده ما		گرچه اصلاً ندونده خود روش تاکتیکا
حال ما ملت بیچاره چنین است؛ چنین		خدا از تُرک نگه دار نه تازیکا
وَرنَه در زیر سم اجنبیان خورد شویم		با چنین سرکه خودش ترکند از یک تیکا

منابع

• نوری، نظام‌الدین. تاریخ ادبیات و فرهنگ مازندران. زهره، ۱۳۸۰. ۶۹۱.