میرصبحی یا خلیفه سلطان اتا مازرونی عارف بی‌یه که طبابت و حکمت و موسیقی دونسته ولی شه ره درویشی زوئه و مله‌گردی کرده.[۱] این شعر ونه شنه:

صبحی چون شمع بر لبم آمد جان از صرصر دمسردی ابناء زمان
این قوم پی بریدن یکدیگر همچو مقراض یکدلند دو زبان

منابع دچی‌ین

  1. زمانی شهمیرزادی، علی. شعرای مازندران و گرگان. چاپ احمدی، ۱۳۷۱.