جعفر ارطه‌ای متخلص به غیبی اتا مازرونی عالم بی‌یه که ریاضات و نجوم دونسته. وه سال ۱٬۲۴۷ ارطه دنیا بمو و کتابون زیادی بنویشته. وه ریاضی و فیزیک کتابون په حاشیه نوشته که ونه خارِ-خارِ خط جه بی‌یه. ونه شعرِ کتاب هم اسا ونه سر گوم هسته. اتا «جغرافیای طبیعی مازندران» کتاب ره هم اعتضادالسلطنه وسّه بنویشته که هنتا کته. وه فقه و عربی و علم هیأت ره هم دستی داشته. وه ره اون گدر آخوندها کافر بنومستنه و تکفیر هاکردنه. غیبی سال ۱٬۳۱۴ هجری بمرده.[۱] این شعر ونه شنه:

جعفر ارطه‌ای
شخصی معلومات
دوره
قاجار
زوونی که گپ زوئه
فارسی
حرفه
عالم
تبارک الله مگر این نه زمستان بود
پس ار چه یاللعجب جهان گلستان بود
وه که چه بهشت است این یا طبرستان بود
فصل خزان است و گل بلاله زاران چراست
به ماه بهمن زمین شکوفه باران چراست
ساحت مازندران مگر که رضوان بود

منابع دچی‌ین

  1. زمانی شهمیرزادی، علی. شعرای مازندران و گرگان. چاپ احمدی، ۱۳۷۱. ۲۰۶.