ابوسلیک گرگانی
(ابوسلیک جه بموئه)
ابوسَلیک گُرگانی از اولین شاعرونی بی‌یه که پارسی دری ِزوون جه شعر بائوته. وه عمرو لیث صفاری جه هم‌دوره بی‌یه. این شعر وِنه شِنه:
ابوسلیک گرگانی
|
| خون خود را گر بریزی بر زمین | به که آب روی ریزی در کنار | |
| بت‌پرستنده به از مردم‌پرست | پند گیر و کاربند و گوش دار |
منبع
دچی‌ین- صفا، ذبیح‌الله. تاریخ ادبیات ایران (جلد اول). چاپ بیستم، تهران: ققنوس، ۱۳۸۱، ISBN 964-311-013-3.
- صفا، ذبیح‌الله. «شعرا». در تاریخ ادبیات ایران (جلد اول). ساری: زهره، ۱۳۸۰.