ویکتور امیل فرانکل: نسخه‌ئون ِفرق

* «هزار و پانصد نفر چندین شو و روز سفر كردنه. در هر واگن هشتاد نفر ره جا هدانه بينه. همه مسافرین ونسّه روی شه بار که تنها پس مانده اموالشون بيه دراز كشينه. واگنا آنقدر پر بيه که تنها در قسمت بالای پنجره‌ها روزنه‌ای برای تابش نور گرگ و میش سپیده دم به چش خِرده. همه انتظار داشتنه قطار سر از کارخنه اسلحه‌سازی دربياره و اینتا جایی بيه که اما ره به بیگاری کشینه و اما ندونسمي که هنوز در سیلسیا درمي یا به لهستان برسیمي. سوت قطار مانند ضجه کسی بيه که التماسكر به سوی نیستی سقوط كرده. سپس قطار به خط دیگری تغییر مسیر هداه و پیدا بيه که به گت ایسگاهي نزدیک بومي. ناگهانناگهون از میون مسافرون مضطرب، فریادیسر و صدا به گوش برسیه، «تابلو آشویتس!» بلهاره آشویتس نامی که مي بر تن همه راست كرده: اتاقای گاز، کوره‌های آدم‌سوزی، کشتارهایکشتارای جمعی. قطار آن چنانچنون آهستهيواش و با تانی مرگباری در حرکت بودبيه که گوییمثل می‌خواستخاسه لحظه‌های وحشتترس ناشی از نزدیک شدنبين به آشویتس راره کشدارتر از آنچهآونچه هستهسه بگرداندبگردونه:آش ... ویتس!» <ref>ویکتور فرانکل صفحهٔ ۲۰</ref>

* «برای هر زندانیزندونی از بند رسته‌ای روزی فرا می‌رسدرسنه که وقتی به دوران اسارت خودخد می‌نگردنگرسيه و تجارب اردوگاهیاوردوگاهی راره زیر و رو می‌کند،كننه، باور نخواهدنخانه کردهكنه که چنانچنون روزگار دشواری راره تحمل و سپری کردههکرده است. همچنانهمچنون که سرانجامسرانجوم روز آزادیششه آزادی فرا رسیدبرسیه و همه چیز در نظرش چون رویای زیبایی بود،بيه، روزی هم فرا خواهد رسیدرسنه که تجربه‌های اردوگاهی‌اشاردوگاهی‌ چونوه مثل کابوس رنجش خواهدخاهد داد.» <ref>ویکتور فرانکل صفحهٔ ۱۳۴</ref>