سلام: نسخه‌ئون ِفرق

[[پرونده:Salam nastaliq.svg|بی‌قاب|چپ]]

'''سلام''' کلمه‌ای برای کنش ارتباطی است که در آن انسان (و همچنین برخی حیوانات) برای شناساندنِ حضور خود به یکدیگر، برای جلبِ توجّه، برای نشان دادن صلح‌جویی و شروع گفتگوهای رسمی یا صمیمی می‌گویند.

در [[ایسلام]] و کشورهای پیروی فرهنگ اسلامی، سلام کردن فرهنگ ویژه دارد؛ «چون به شما سلام کردند، شما به بهتر از آن سلام بگویید، یا همان را برگردانید که خدا همواره به هر چیزی حسابرس است. [[قرآن]] نساء: ۸۶» «کوچک به بزرگ سلام کند و یک نفر به دو نفر و شمار کمتر به شمار بیشتر و سواره به پیاده و رهگذر به ایستاده و ایستاده به نشسته. [[محمد]]»، «چون تو را سلامی گویند سلامی گوی از آن به، و چون به تو احسانی کنند، افزونتر از آن پاداش ده، و فضیلت او راست که نخست به کار برخاست.[[علی بن ابی‌طالب]]» و «نخست سلام، سپس کلام.[[جعفر صادق]]»

در [[ادبیات]] سلام کردن تشبیه می‌شود به دوستی، صلح، مهربانی و حتی طلوع آفتاب. در ضرب‌المثل‌های زبان‌های گوناگون نیز، سلام‌گویی فردی فرودست به فرادست به طمع همانند شده است. در زبان مازندرانی گفته می‌شود «تا ته دار دارنه ولک، ته سلام دارنه علِک» یعنی تا آنگاه درختت برگ دارد (ثروتی داری)، سلامت پاسخ دارد.